هنگامی که واقعه ی جانسوز کربلا در حال وقوع بود، زعفر جنی
که رئیس شیعیان جن بود در بئر ذات العلم ، برای خود مجلس عروسی بر پا کرده
بود و بزرگان طوایف جن را دعوت نموده و خود بر تخت شادی و عیش نشسته بود.
در
همین حال ناگهان متوجه شد که از زیر تختش صدای گریه و زاری می اید.
زعفرجنی گفت :(( کیست که در وقت شادی ، گریه می کند؟!)) دراین هنگام دو نفر
از جنیان حاضر شدند وزعفر از آنان سبب گریه را پرسید .آنان گفتند : (( ای
امیر ! وقتی که ما را به فلان شهر فرستادی ، در حین رفتن به آن شهر ،
عبور ما به رودفرات افتاد که عربها به ان نواحی نینوا می گویند . ما دیدیم
که درآنجا لشکریان زیادی از انسانها جمع شده ودر حال جنگ هستند .وقتی که
نزدیک آنان شدیم ، مشاهده کردیم که حضرت حسین بن علی علیه السلام ، پسر
همان اقای بزرگواری که ما را مسلمان کرده ، یکه و تنها برنیزه ی بی کسی
تکیه داده و به چپ وراست خود نگاه می کرد ومی فرمود : ((آیا یاری دهنده ای
هست تا ما را یاری دهد ؟!)) و نیز شنیدم که اهل و عیال آن بزرگوار ، فریاد
العطش العطش بلند کرده بودند . وقتی که این واقعه ناگوار را مشاهده کردیم
فی الفور خود را به بئر ذات العلم رساندیم تا شما را خبر نماییم که اکنون
پسر رسول خدا (ص) را به شهادت می رسانند .))
